ढोल बाजे, ढोल बाजे, ढोल् बाजे ढोल!
की ढम ढम बाझे ढोल...
की ढम ढम बाजे ढोल.....!
आमच्या गावात सात आठ किन्नरांच ('छक्के') टोळक होत. ५०-५२ वयाचा,चांगला उंचपुरा, धिप्पाड, जाड कातडीचा, काळाभोर, राकट चेहरा, काजळानी मढलेले लाल डोळे, चिकनीचोपडी केलेली दाढी, ओठावर लाली फासलेली, कानी झुल्याचे डूल, कपाळी लाल मोठा टिळा, हातात हिरव्याकंच बांगडया, अवाढव्य शरीरास गुंडाळलेली नवी कोरी साडी, फिट्ट ब्लाऊज, गर्भारपणासारख पोट अशा अवकाली अवताराचा एक महाकाय किन्नर हयांच नेत्रुत्व करायचा. ईतरही सोबती किन्नर असेच! हँ हूँ करीत, खिदळत त्याच्या अवतीभोवती फेर धरीत नाचायचे!
त्याकाळी आम्ही दुपारास शाळेतून घरी परततांना हया छक्क्यांच टोळक अनेकदा हमखास भेटायच. पेंधा हलवित, बेताल ढोल बडवित, टाळयांच 'पेटंट' ठोकत रस्त्यावरील दुकानासमोर उभे राहायचे. वेडेवाकडे हातवारे करीत -
'म्येरे आंगणेमें तुमारा क्या काँम हैई! अभिताभला गात बेसूर गळा काढायचा.
विविध दुकानातून त्यांना जे हवे ते उचलून घ्यायचे. दुकानदारही मिश्किल हसत किंवा चिडत किंवा तटस्थपणे सहन करायचा.पण निशब्दी विरोध क्वचितच करायचा! छक्क्यांचे मागे मागे फिरणाऱ्या आम्हा मुलांच्या जथ्थ्याला या विचित्रपणाच मोठ्ठ कौतूक वाटायच. गंमत वाटायची!
एखाद्या किराणा दुकानात समोरच ठेवलेल्या भरणीतली मुठ्ठीभर चाकलेट काढायची न आम्हा पोरांचे हातावर एक एक ठेवित-
जा बच्चा जा, ईस्कुल जा
करीत आम्हासी पिटाळून लावायचेत.
गडेहो! तुम्हासी किन्नरांची कथा सांगायच काही विशेष कारण नाही! बस्स राजकीय स्थितीवर आंगठा फिरवतांना केव्हा विषयांतर झाले कळलच नाही!
बेढंगी राजकारणातही अशांचाच जुगाड जमलाय, असेही मला म्हणायचे नाही! समजल का?
आजकाल समाजातही मर्दांना दोन्ही हातांच्या पंजांनी छक्क्यांची 'पेटंट' टाळी ठोकण्याचा खूपच आनंद मिळतो.......द्दे टाळी! 😊
की ढम ढम बाझे ढोल...
की ढम ढम बाजे ढोल.....!
आमच्या गावात सात आठ किन्नरांच ('छक्के') टोळक होत. ५०-५२ वयाचा,चांगला उंचपुरा, धिप्पाड, जाड कातडीचा, काळाभोर, राकट चेहरा, काजळानी मढलेले लाल डोळे, चिकनीचोपडी केलेली दाढी, ओठावर लाली फासलेली, कानी झुल्याचे डूल, कपाळी लाल मोठा टिळा, हातात हिरव्याकंच बांगडया, अवाढव्य शरीरास गुंडाळलेली नवी कोरी साडी, फिट्ट ब्लाऊज, गर्भारपणासारख पोट अशा अवकाली अवताराचा एक महाकाय किन्नर हयांच नेत्रुत्व करायचा. ईतरही सोबती किन्नर असेच! हँ हूँ करीत, खिदळत त्याच्या अवतीभोवती फेर धरीत नाचायचे!
त्याकाळी आम्ही दुपारास शाळेतून घरी परततांना हया छक्क्यांच टोळक अनेकदा हमखास भेटायच. पेंधा हलवित, बेताल ढोल बडवित, टाळयांच 'पेटंट' ठोकत रस्त्यावरील दुकानासमोर उभे राहायचे. वेडेवाकडे हातवारे करीत -
'म्येरे आंगणेमें तुमारा क्या काँम हैई! अभिताभला गात बेसूर गळा काढायचा.
विविध दुकानातून त्यांना जे हवे ते उचलून घ्यायचे. दुकानदारही मिश्किल हसत किंवा चिडत किंवा तटस्थपणे सहन करायचा.पण निशब्दी विरोध क्वचितच करायचा! छक्क्यांचे मागे मागे फिरणाऱ्या आम्हा मुलांच्या जथ्थ्याला या विचित्रपणाच मोठ्ठ कौतूक वाटायच. गंमत वाटायची!
एखाद्या किराणा दुकानात समोरच ठेवलेल्या भरणीतली मुठ्ठीभर चाकलेट काढायची न आम्हा पोरांचे हातावर एक एक ठेवित-
जा बच्चा जा, ईस्कुल जा
करीत आम्हासी पिटाळून लावायचेत.
गडेहो! तुम्हासी किन्नरांची कथा सांगायच काही विशेष कारण नाही! बस्स राजकीय स्थितीवर आंगठा फिरवतांना केव्हा विषयांतर झाले कळलच नाही!
बेढंगी राजकारणातही अशांचाच जुगाड जमलाय, असेही मला म्हणायचे नाही! समजल का?
आजकाल समाजातही मर्दांना दोन्ही हातांच्या पंजांनी छक्क्यांची 'पेटंट' टाळी ठोकण्याचा खूपच आनंद मिळतो.......द्दे टाळी! 😊
